Down & beeld(buis)vorming

Zoals sommigen van jullie wel weten ben ik een groot fan van al het medisch wat op televisie komt. Begon als kind al met Rescue 911 met William Shattner (All off the 911 calls you will hear are real. Whenever possible, the actual people involved, has helped us reconstruct the events, as they happen).
Reallife was het beste en zelfs bij Emma’s kinderziekenhuis moet ik blijven kijken. Maar tegenwoordig kan ik mijn lol niet op met ER (helaas afgelopen), Greys Ananomonoty, Hawthorne en Private Practice. Laatstgenoemde heeft een grote rol gespeeld in mijn zwangerschap van Kit. Ik had toen veel slapeloze nachten dankzij de hormonen en het gebeurde nogal vaak dat ik een uur of 3 ’s nachts een paar afleveringen keek. Dus aan het einde van mijn zwangerschap kende ik alle seizoenen van voor naar achter.
En, zoals het bij een goede aflevering van een ziekenhuis serie hoort, ik hield het bijna geen één aflevering droog tijdens mijn zwangerschap. Want er kwamen heeeel veel zwangerschappen en bevallingen voor, en wat gebeurde er toch allemaal rottige dingen daar zeg. Neee, gelukkig had ik een goede bevalling in het vooruitzicht (wist ik veel…)

Dus na mijn zwangerschap had ik nog wel eens wat moeite met het kijken naar Private Practice, want ik verbond het altijd met mijn zwangerschap van Kit. Dus ook met mijn gevoel daarna. Maar goed, je bent Medische-Series-Fan of nie, ik hield vol!! Elke keer als er een kindje werd geboren of een echo werd gedaan hoopte ik stiekem dat er Down in voor zou komen. Ik was zo benieuwd hoe mijn helden van de tv het zouden doen! En ik moet zeggen, zonder zwangerschapshormonen heb ik het een stuk droger gehouden met elke aflevering…

Dus vanavond zat ik weer helemaal klaar voor mijn opgenomen dinsdagavond.

Het begon met een scene waarin je de dokter en een moeder met elkaar ziet praten. Op de achtergrond zag ik iemand zitten, en ik zag het eigenlijk direct: Dat was er één met Down! Wat leuk dacht ik, hoe goed is dit… Stiekem klapte ik in mijn handen, leuk! …………………… toch?

En toen:
Mams van Downie had Downie betrapt op sex met vriendje.. En ze was nu bang dat haar Downiedochter zwanger was omdat zij buikpijn had. Even later bleek dit ook zo te zijn toen er een echo werd gemaakt (zo heerlijk, bij die ziekenhuisseries hoef je noooit lang te wachten, geen dokters te overtuigen en de uitslag is zo goed als altijd positief)…

BAM! In mijn gezicht!
Hetgeen waar ik het zo moeilijk mee had toen ik net wist dat Kit Down heeft, was dat zij nooit kindjes zou kunnen krijgen. Ik was eigenlijk in de veronderstelling dat zij ook nooit zwanger zou kunnen worden. Heb het ook nooit durven vragen aan de dokter omdat ik bang was dat de dokter aan mij zou kunnen zien hoe erg ik dat vond. En die mocht dat niet weten omdat het natuurlijk helemaal niet relevant was. Want waar maak je je als moeder dan druk om, Kit was amper geboren…

Maar deze Downie was zwanger,en het kindje had geen Down (dankzij de vlokkentest die binnen een mum van tijd uitslag gaf en ook nog aan huis werd verteld. Hebben jullie ooit een arts gezien die uit zijn kantoor is geweest??) Maar toen bleek de mama van de Downie haar dochter al een abortus had laten plegen. Zonder dat haar dochter het wist, mams had gezegd dat het een andere ingreep was. Lekkere aflevering dus, lekkere positieve beeldvorming van het Downsyndroom.. Mooi neergezet, ontroerend om te zien hoe zo een meisje zelf beslissingen kon maken. En die moeder was er ook helemaal niet zuur uitgekomen door haar dochter met Down alleen op te voeden. (ben een beetje sarcastisch hoor, zo lastig de toon er in te krijgen met typen hè..)

Dus nu zit ik, alleen thuis (op kindjes in bed na), met opeens de gedachte dat Kit dus wel kinderen zou kunnen krijgen. Maar dat je daar dus helemaal niets mee opschiet, want ze zou het kindje nooit zelf kunnen opvoeden…. toch? …. of wel… Zijn de Downies straks zo geïntegreerd en geaccepteerd dat ook zij, al zou het met wat hulp, toch een kindje kunnen krijgen. Maar wat zou ik daar als oma mee opschieten? Het lijkt mij zo moeilijk om aan Kit uit te leggen waarom het niet handig is dat zij kinderen zou krijgen. Ach… misschien wilt ze helemaal geen kinderen! Dus we gooien het er maar weer eens in: “Zorgen, zijn voor morgen.” Maar had stiekem wel gehoop dat Private Practice Down veel meer en beter in beeld had kunnen krijgen.

p.s. Kit kreeg vanavond broccoli te eten en wij aten lasagne. We kregen geen hap bij d’r naar binnen, hele tijd hoofd om draaien en boos doen. Uitspugen en schreeuwen… Dus op een gegeven moment leun ik vermoeid naar achter en ik kijk goed naar d’r. Zwaait ze wild met haar armen naar Bart zijn bord en vervolgens met haar duim op d’r borst “Kit” zeggend (ongeveer dan Kit zeggend, ze heeft altijd hetzelfde “woordje” voor zichzelf en wijst op haar borst). Dus ik geef haar een hapje van de lasagne: direct mond open en ze bleef eten! Nouja…. Ze snapt echt veel meer dan wij denken