Onze dikke drol kan op haar buik draaien, ze is zo koel!! Wil niet erg opscheppen, maar wij hebben echt een koele downie. Moet zeggen dat ik er weinig ken, …., kan me alleen de mannen bij de Zonnehoek bedenken. Ik zwaai sinds kort ook vol enthousiasme naar de mannen aan het hek bij de Zonnehoek. Tsja, als je zwanger bent klets je opeens met elke zwangere. En zo is dat met alles, ik zie motorrijders ook altijd naar elkaar zwaaien en ik weet in mijn moeders oude kever zwaaide je ook naar andere kevers. Zo zwaai ik nu iedereen van de Zonnehoek (oké, dat deed ik eerder ook…) Maar ik moet zeggen dat ik Kit daar echt niet heen zie gaan hoor, is toch een andere gradatie. Kit gaat nu lekker naar gewoon kinderdagverblijf en dat zullen we ook proberen met gewone basisschool enz. Als zij het zelf wilt natuurlijk!
Maar Kit draaide dus eergisteren zelf op haar buik. Het gemiddelde voor kinderen met Down staat op 6 maanden. Kit is pas volgende week 6 maanden, dus… 1 week eerder!! Is toch een week!
Erg hè, moeders die opscheppen. En het erge is, ik vind het nu zo geoorloofd. Ik weet hoe hard Kit moet gaan knokken in de toekomst en ik zie nu al hoe hard zij moet knokken voor de dingen die voor andere baby’s zo vanzelfsprekend zijn. Zo is een fruithap nu nog steeds onbegrijpelijk voor d’r. Zo erg, dat ik er nu even mee gestopt ben omdat ze te gefrustreerd werd. En zo zal het met heel veel dingen gaan…
Onze fysio die eens in de 2 weken aan huis komt was erg blij verrast toen zij Kit van de week zag. Ze gaf eerlijk toe dat de laatste keer dat ze Kit zag toch wat ‘ongerust’ (niet echt ongerust maar meer op haar hoede) was. Zij vond Kit voor haar operatie zo een pittige tante en nu leek het zo lang te duren voor ze weer en beetje de oude was. Dat vond ik zelf ook maar ik dacht dat ik weer ongeduldig was. Ik vond haar ontwikkeling wel erg langzaam gaan. Maar, in een paar dagen tijd, pakte Kit opeens met 2 handjes dingen, begon ze tegen me te brabbelen en draaide ze dus op haar buik. En wil ze alleen maar rechtop zitten, al zijn die wangen best zwaar…
Het is zo belangrijk dat je haar blijf prikkelen en stimuleren. Goed kijken wat ze al kan en dat een beetje proberen uit te breiden. En dat doe je met elke baby hoor, alleen bij haar is het zo belangrijk dat je dat blijft doen. En geen dingen doen die te hoog gegrepen zijn voor haar. (nee, Bart, die basket is écht te hoog voor d’r). Ben zo benieuwd hoe dit in de toekomst gaat, als Kit naar school gaat. Ben wel erg blij dat haar grote broer haar wegwijs kan maken in de wereld. Als ik die 2 zo samen ziet, gaat dat helemaal goed komen.