“…en natuurlijk doe je de test om te kijken of het kindje geen syndroom van Down heeft.”
En daar is het dan, de opmerking die zomaar even keihard binnen komt. Ik lees een blog van een mama op internet, ik kwam er zomaar, via wat klikken terecht. Het sprak mij niet eens aan, maar mijn oog viel direct op het woord Down. Een soort Downradar denk ik – zo herkennen wij Down ouders een Down kindje van honderd meter afstand. En zo pikken we ook alles op in teksten waar het over Down gaat.
De laatste weken lees ik van alles op internet over Down. Er worden “dankzij” de NIP-test bijna geen Downkindjes meer geboren in Denemarken. En er loopt een prachtig meisje met Down een modeshow bij de New York Fashion week. Tegenstrijdige berichten die passen bij mijn tegenstrijdige gevoelens. Zoals ik al eerder schreef ben ik zeker voor vrije keuze, maar dat haalt niet weg dat ik soms van schrik van de hardheid die bepaalde berichten met zich mee dragen.
Afgelopen zaterdag was ik met Bink, Kit en Dex in de Bruna. Iedereen mocht een boekje uitzoeken en zelf stond ik wat bij de tijdschriften te kijken. Mijn oog viel direct op de Viva -mijn Down-radar leidde mij naar een tekst op de cover “Was het maar een miskraam” en daaronder “Wij zagen een Downkindje niet zitten”.
Daar sta je dan, met je drie kinderen in een winkel. Ik kijk naar Kit en zie haar druk in de weer met het winkelmandje. Er verdwijnt een Bobo en Linda in, onderop ligt een kalender en adressenboekje die ze er eerder in heeft gestopt. Ik weet dat ik straks bij de kassa van alles terug moet brengen en dat ze waarschijnlijk alle losse dingen van de balie weet te trekken. Ik weet dat ze op het moment dat ik mijn pinpas in het apparaat steek, zij dit het perfecte moment vindt om de winkel uit te rennen.
Maar ik weet ook dat Kit tegen iedereen in de winkel “hallo!” zegt en haar broer een dikke knuffel geeft omdat hij haar weer mee terug naar de winkel neemt. Ik weet ook dat dit een meisje is, die samen met haar broers, heerlijk kan spelen en de slappe lach kan hebben. Ik weet ook dat dit een meisje is die onwijs veel lol in het leven heeft en zelfs onbekenden laat lachen als ze weer eens gek doet in een winkel.
De rest van de dag voel ik mij verdrietig en vreemd. Ben zo trots op ons meisje en zou niet weten wat we zonder haar moeten. Ik vind het bizar dat mensen denken dat het hebben van een kindje met Down (of welke andere handicap dan ook), het einde van de wereld is. Waarom laat je een kindje weghalen omdat het misschien niet perfect is. Wat doe je dan als het kindje later gehandicapt raakt of misschien in de puberteit compleet losgeslagen raakt?
Maar goed, ik ben mij er ook heel bewust van dat wij nu makkelijk praten hebben. En dat als je een keuze hebt of wilt maken dit ontzettend moeilijk en verdrietig is. En ik wil zeker ook geen oordeel over iemand hebben. Maar als ik zulke teksten tegenkom voelt het soms wel als een oordeel, dat Down een slecht iets is. En ik hoop toch echt dat wij kunnen laten zien dat dit niet zo is.
“We rock this extra chromosome!!”
p.s. Ik heb de Viva verder niet gelezen, dus ik heb geen idee wat er verder in het artikel stond. Ik kon het niet kopen….
Ik denk dat geen een ouder graag winkelt met zijn kinderen, laat staan met 3. Alleen Dex mee is een makkie, die bekijkt alles en is helemaal blij als we een tros bananen of zak pepernoten halen. Grote probleem met hem is dat het boodschappen doen met hem zo gezellig is dat ik vaak thuis kom met allerlei commerciële meuk. Dora koekjes, Diego shampoo of Minion handzeep – zodra er een bekend figuur op staat, wilt Dex het hebben. En omdat het allemaal zo gemoedelijk gaat, heb ik geeneens door dat ik het zo in mijn karretje stop.
Om hier achter te komen besloten Bart en ik naar de bouwmarkt te gaan. Dé plek voor Kit (en Dex) om helemaal los te gaan. Op een of andere manier worden zij daar zo getriggerd dat ze er van alles uithalen. Heel pedagogisch beloofden we ieder een ijsje als ze zich goed zouden gedragen. Bij binnenkomst bleek die belofte al door iedereen vergeten te zijn. Dex haalde alle kleurstaaltjes van de muur en werd boos dat we niet zijn kleur blauw (oranje, roze, geel en bruin) kozen. Kit was al snel weg en die vond ik drie paden verder op bij de wc’s. Ik was gelukkig net op tijd om haar broek weer op te hijsen, zij wilde namelijk “poepen!!” op de showroom toiletpotten.
Een spraakmakend en hip magazine (160 pagina’s) dat eenmalig wordt uitgebracht en dat een beeld geeft van hoe een leven met Downsyndroom er uit kan zien.