“Nou, we lezen het wel in een blog!”
Dit werd mij ruim 10 weken geleden gezegd aan het begin van de hele Corona periode. Een periode die allemaal veel langer is gaan duren, dan dat we toen ooit hebben gedacht.
Elke week zat ik er klaar voor om een blog te schrijven, maar elke week bleef ik na een alinea steken. Want wat gebeurde er aan de ene kant veel, maar toch ook weer weinig. We zaten met zijn allen thuis, net als de rest van Nederland en eigenlijk ook de rest van de wereld. En hoe lastig het ook af en toe was, hoe soepel het eigenlijk allemaal ging. Kit noemde ons de állerliefste juf en meester (Sorry juf Nita en meester Garmt) en elke dag wisten we er met zijn allen een zo productief mogelijke dag van te maken.
Maar ook bij ons begon het na een aantal weken toch wat benauwend te worden. Elke dag met je kinderen aan de keukentafel zo veel mogelijk schoolwerk weg te werken is lastig. En Kit kan je wel de allerliefste juf noemen, ik leerde haar erg weinig nieuwe dingen. En Dex kan wel net alsof doen dat hij hard aan het werk is, de berichten van juf zeiden toch wel wat anders. En Bink zat elke dag keurig achter zijn laptop, maar zoveel uren zorgde voor een zere nek en schouders. Mijn eigen werk probeerde ik tussendoor ook nog te doen. En aan de andere kant zaten we met onze CrossFit-gym die niet open mocht vanwege de Corona maatregelen.
Al met al, werden we af en toe een beetje gek van elkaar na zoveel weken. Je zit op elkaars lip en je ziet elkaar zo goed als de hele dag. Dus om het allemaal wat gezelliger te maken besloten we, net voor Koningsdag, een puppy te kopen! Een lieve bruine meisjes labrador genaamd Milly! In de eerste week bleek het niet helemaal een handige stap als je gezin al erg op elkaars lip zit, er dan nog een levend en bewegend wezen bij te nemen. Daarnaast is Kit eigenlijk bang voor honden. Stiekem hoopte ik dat dit op magische wijze zou verdwijnen op het moment dat er een lieve kleine pup rond loopt. Niets bleek minder waar en Kit schoot compleet in de paniek op het moment Milly in huis rondliep.
Dit maakte de eerste dagen echt heel pittig. We vonden het eigenlijk zo zielig voor Kit en Milly, dat we twijfelden of we er wel goed aan hadden gedaan. Maar als we de blije koppies van Bink en Dex zagen, kon je niet ineens besluiten de pup weg te doen. Dus we moesten aan de bak.. Stap voor stap lieten we Kit wennen aan de situatie. Flink belonen en benoemen met wat ze wel durfde en zelf wilde doen.
Nu anderhalf maand later is het zoveel anders. Milly is Kit haar grote vriendin en noemt het soms zelfs haar eigen hond. Ze laat haar af en toe uit en overlaadt haar met snoepjes. Onverwachte bewegingen of blaffen is nog even schrikken. En aan tafel zitten met haar benen naar beneden is nog te spannend. Maar verder loopt iedereen nu in huis rond en zijn aan elkaar gewend. Het was even hard werken, maar uiteindelijk hebben we nu een lieve pup en blije kinderen.
En… hoe was jullie Corona tijd?