Auteur: Maaike

Wij houden van Corona niet…

“Uh mam, niet te dichtbij, Coronaaa, weet je wel.”
Ook Kit weet precies de regels tegen Corona. Niet te dichtbij, niet knuffelen, als je verkouden bent thuis blijven. Met als gevolg dat Kit al twee keer thuis heeft gezeten sinds de school is begonnen. Gelukkig is Bink ook al voor de tweede keer thuis en weten we onderhand heel goed hoe we thuis afstand moeten houden. Helaas begrijpt Kit dit niet als ze zelf tegen je aan het praten is en gek doet. Want zo krijg ik vaak genoeg een lik over mijn neus en ligt Kit daarna helemaal dubbel. Lekker Corona-proof dus. Terwijl ze daarvoor iedereen er op wijst afstand te houden.

Het is zo een dag.. We vinden het stom.. Stom dat er thuis gebleven moet worden omdat je een snotneus hebt, stom dat het kouder wordt, en stom dat het gaat regenen als je net wilt basketballen. Dit is vooral voor Bink, want zelf heb ik helaas niet zo de behoefte om nu te gaan basketballen. Welke behoefte ik wel heb? Pepernoten en Netflix, een lekker rock concert en bier, een dance festival en zwetende mensen.. Maar dat gaat blijkbaar dus nog wel even duren.
Bink en ik hangen op de bank en staren allebei een beetje in het niets. “Stomme Corona” is het enige wat we zeggen..

We hebben geluk gehad dat we in de zomer met zijn allen nog zoveel leuke dingen hebben kunnen doen! Wij zijn lekker met zijn vijf op vakantie geweest, en hebben het ontzettend lekker gehad. Onze sportschool kon gelukkig weer snel open en hier kunnen we elke dag weer met ontzettend leuke en lieve mensen lekker trainen.
Maar toch.. Vandaag vinden we het stom! Of om in Kit haar woorden te spreken “Wij houden van Corona niet!”

Morgen weer een nieuwe dag…

Puppyliefde

“Nou, we lezen het wel in een blog!”

Dit werd mij ruim 10 weken geleden gezegd aan het begin van de hele Corona periode. Een periode die allemaal veel langer is gaan duren, dan dat we toen ooit hebben gedacht.
Elke week zat ik er klaar voor om een blog te schrijven, maar elke week bleef ik na een alinea steken. Want wat gebeurde er aan de ene kant veel, maar toch ook weer weinig. We zaten met zijn allen thuis, net als de rest van Nederland en eigenlijk ook de rest van de wereld. En hoe lastig het ook af en toe was, hoe soepel het eigenlijk allemaal ging. Kit noemde ons de állerliefste juf en meester (Sorry juf Nita en meester Garmt) en elke dag wisten we er met zijn allen een zo productief mogelijke dag van te maken.

Maar ook bij ons begon het na een aantal weken toch wat benauwend te worden. Elke dag met je kinderen aan de keukentafel zo veel mogelijk schoolwerk weg te werken is lastig. En Kit kan je wel de allerliefste juf noemen, ik leerde haar erg weinig nieuwe dingen. En Dex kan wel net alsof doen dat hij hard aan het werk is, de berichten van juf zeiden toch wel wat anders. En Bink zat elke dag keurig achter zijn laptop, maar zoveel uren zorgde voor een zere nek en schouders. Mijn eigen werk probeerde ik tussendoor ook nog te doen. En aan de andere kant zaten we met onze CrossFit-gym die niet open mocht vanwege de Corona maatregelen.

Al met al, werden we af en toe een beetje gek van elkaar na zoveel weken. Je zit op elkaars lip en je ziet elkaar zo goed als de hele dag. Dus om het allemaal wat gezelliger te maken besloten we, net voor Koningsdag, een puppy te kopen! Een lieve bruine meisjes labrador genaamd Milly! In de eerste week bleek het niet helemaal een handige stap als je gezin al erg op elkaars lip zit, er dan nog een levend en bewegend wezen bij te nemen. Daarnaast is Kit eigenlijk bang voor honden. Stiekem hoopte ik dat dit op magische wijze zou verdwijnen op het moment dat er een lieve kleine pup rond loopt. Niets bleek minder waar en Kit schoot compleet in de paniek op het moment Milly in huis rondliep.

Dit maakte de eerste dagen echt heel pittig. We vonden het eigenlijk zo zielig voor Kit en Milly, dat we twijfelden of we er wel goed aan hadden gedaan. Maar als we de blije koppies van Bink en Dex zagen, kon je niet ineens besluiten de pup weg te doen. Dus we moesten aan de bak.. Stap voor stap lieten we Kit wennen aan de situatie. Flink belonen en benoemen met wat ze wel durfde en zelf wilde doen.

Nu anderhalf maand later is het zoveel anders. Milly is Kit haar grote vriendin en noemt het soms zelfs haar eigen hond. Ze laat haar af en toe uit en overlaadt haar met snoepjes. Onverwachte bewegingen of blaffen is nog even schrikken. En aan tafel zitten met haar benen naar beneden is nog te spannend. Maar verder loopt iedereen nu in huis rond en zijn aan elkaar gewend. Het was even hard werken, maar uiteindelijk hebben we nu een lieve pup en blije kinderen.

En… hoe was jullie Corona tijd?

Schrijven

Al weken staat het mailtje van de uitgever van ‘Mijn Kit heeft Down’ in mijn Postvak In. Het mailtje met de vraag: “Wat denk je van een nummer twee?”
Een tweede boek schrijven, zou ik dat kunnen? Of eigenlijk, zou ik dat willen? Wat houdt mij tot nu toe tegen?

Het eerste boek schrijven was pittig, niet alleen mentaal maar vooral lichamelijk. Ik heb nog nooit zo een zere schouder gehad. Elke avond probeerde ik mij weer achter de computer of laptop te schuiven om toch wat woorden eruit te persen. Om vervolgens met een onwijs zere schouder, nekpijn en hoofdpijn weer op de bank te gaan zitten. Ik heb mijzelf vaak genoeg horen zeggen dat ik het schrijven niet eens zo moeilijk vond, maar vooral de lichamelijke pijn om even achter die computer te zitten.

Daarnaast levert een boek schrijven financieel niet super veel op. Als je het vergelijkt met het aantal uur dat je er in steekt, kan je nog beter lege flessen ophalen en inleveren.

Dus waarom zou ik het dan doen?
Als ik terug denk aan het schrijven, is het iets wat mij zoveel voldoening geeft. Als je eenmaal achter die computer zit, komen de woorden vanzelf op papier. Je leest wat terug, je schaaft wat aan de zinnen, maar verder is het eigenlijk een grote stroom die ineens een verhaal vormen. En dan blijken ook heel veel mensen het leuk te vinden wat je schrijft. Ondanks mijn spelfouten, soms wat vreemde zinsopbouw en humor die ik vooral zelf begrijp. Mijn boek werd soms in een avond uitgelezen en heel veel mensen “konden het niet weg leggen”. Ook weet ik dat een flink aantal gezinnen er veel aan hebben gehad. Ouders die net een kindje met Down hadden gekregen. Mensen in de zorg of die les geven op een school waar ook een kindje met Down geplaatst is. En hoe bijzonder is het als je mensen kan steunen in een tijd waarin ze dit zo nodig hebben.

En als je mij vraagt wat ik het liefst zou doen qua schrijven?

Dan zou ik mijn blogs graag betaald willen schrijven voor een grote (mama-) website, of als een column voor blad. Ik houd van de korte stukjes en de dynamiek die daar in zit. Het scherp blijven op verhalen en als je dan iets mee maakt dat je eigenlijk al aan een titel denkt en je zo snel mogelijk achter die computer wilt. Het liefst samen met een foto waar mensen hard om kunnen lachen.

En dat boek? … we denken er toch nog even over na…

Ik goed luisteren hè?

Kit vindt van zichzelf dat ze de laatste tijd heel goed luistert. Als dit gebeurt, hoor je direct bovenstaande opmerking en geeft Kit daarna één van haar liefste glimlachen. En inderdaad we moeten toegeven dat ze de laatste tijd momenten heeft, waarbij ze goed luistert. Ze doet dan wat we van haar vragen en het gaat vaker zonder allerlei andere dingen die ze normaal aan de hand haalt.

Maar “gelukkig” blijft er genoeg gebeuren. Zo kwam ze laatst thuis met de bril van haar klasgenootje (en aller, aller, allerbeste vriend) in haar brooddoos. Waarom die naar ons huis was mee genomen, geen idee. Ik vermoed dat het haar bedoeling was Senne mee naar huis te krijgen. Ze wilde al een aantal weken met hem spelen, alleen het was nog niet gelukt af te spreken.
En een tijdje geleden liep de bus-chauffeur nog even mee naar de deur want Kit moest even wat opbiechten. Toen ze in de file stonden had Kit het voor elkaar gekregen de schuifdeur van de bus open te doen. Hoe haar dit is gelukt, is nog steeds bijzonder want deze heeft vanzelfsprekend een beveiliging. Dus toen de bus weg reedt, schoof deze open. Alle kinderen natuurlijk ontzettend geschrokken en Kit heeft nu een andere plek in de bus gekregen.

We zijn het ook onderhand gewend dat er om Kit heen van alles gebeurt. Ze doet het niet eens altijd expres, maar vermoeiend is het wel. We kunnen haar daarom ook echt niet te lang alleen laten. Alleen douchen gaat voor eventjes zolang we maar binnen 5 minuten bij zijn. Wacht je een paar minuten te lang, dan weet je dat of de shampoofles helemaal leeg is gegoten, of dat Kit onder de douche vandaan is, maar zonder haar haar uit te spoelen. En zo zijn er nog veel meer versies die er voor zorgen dat ik soms liever niet eens kijk naar wat er in de badkamer gebeurt.

Het zijn allemaal kleine dingetjes, maar altijd alert zijn is vermoeiend. Van alles moet uit het zicht, want je weet als Kit het te pakken krijgt en er een goed idee mee heeft, dit ook direct uitgevoerd wordt. Ze heeft een eigen make up doos, maar zodra die op tafel komt, kan je ’s avonds met de make up remover aan de gang. Om niet te spreken over tafel, muur en bank..
Laten we het er maar op houden dat het een lekker actieve griet is!

It’s a boy! .. or a girl?

“Mama, de kinderen in mijn klas lachen mij uit omdat ik met meisjes speelgoed speel..”

Het is een opmerking van Dex die mij pijn doet maar ook niet als verrassing komt. Het is iets waar ik mij al langer druk over maak en waar ik al veel discussies over heb gehad. Ik ben voor genderneutraliteit omdat ik merk dat Dex al heel lang worstelt omdat hij niet snapt in welk hokje hij past. Hokjes die door commerciële bedrijven zijn bedacht en die keihard worden overgenomen door volwassenen en kinderen. Want als je een speelgoedwinkel binnen stapt zie je groot aan een kant “ jongens” staan en aan de andere kant “meisjes”. En alles wat aan de jongens kant staat is blauw, grijs, auto en Ninjago lego. Kijk je aan de meisjes kant dan is alles schreeuwend roze, glitter en Barbie. Dus ja, als je daar als jongen binnenkomt en je wilt graag met poppen spelen, waarom staat daar dan alleen maar meisjes boven? En aan de andere kant, als ik rolschaatsen voor zijn zus wilt kopen heeft die totaal geen behoefte aan roze glitter schaatsen.

Dex heeft eigenlijk altijd een voorkeur gehad voor poppen en verkleedde zich al heel jong in prinsessenjurken. Hij is gek op kleren en kan een goede outfit heel erg waarderen. Als ik een jurk aan heb, is Dex de eerste die hier een compliment over geeft. Naar mijn idee had hij veel beter in de jaren ‘ 70 of ‘ 80 geboren kunnen worden. Een tijd waarin het bijna normaal was dat je als jongen of man oogmake up droeg en een glittersjaal om je nek kon gooien zonder dat je vreemd werd aangekeken. Helaas is het tegenwoordig vreemd als je als jongen van roze houdt. Kinderen willen graag onderscheid maken en het is al snel jongens tegen de meisjes. Maar Dex houdt van alles, op dit moment is hij druk met dino’s aan het spelen en worden ze allemaal vermorzeld door een Playmobil truck. En over een uur is hij weer druk met een kleurplaat met alle Disney prinsessen.

Het is alleen zo jammer dat hij voor zijn gevoel niet eerlijk kan zijn daarin. Wij blijven hem wel vertellen dat hij lekker mag zijn wie hij wil. Al vonden we het een paar jaar geleden niet nodig om in een Vayana jurk naar school te gaan. Aan de ene kant vond ik het super stoer dat hij het wilde, maar toch waren we bang dat als hij daar eenmaal in de klas zou staan, er spijt van zou hebben. Dan ben je als 5 jarig jochie wel heel kwetsbaar. En dan zijn het toch beslissingen die je als ouder voor je kind neemt waarvan je lang blijft twijfelen of je het goed doet. Want je zegt dat hij mag zijn wie hij is, maar ondertussen houd je dit wel tegen. Dus welke boodschap geef je hem dan?

Gelukkig is het ondertussen een erg positieve jongen die zich niet heel lang ergens druk over maakt. Samen met zijn grote broer Bink zorgen ze erg goed voor Kit. Bink legt alles aan Kit uit en Dex zorgt er voor dat haar rok niet in haar legging zit en haar haar in een mooie vlecht wordt gedaan. Dan vult iedereen elkaar toch perfect aan?!